Weg stoppen, weg poetsen, weg slikken, weg eten, weg spoelen, weg sporten, alles om maar niet te voelen.
Want pijn of verdriet of boosheid of vernedering of teleurstelling is te moeilijk of te pijnlijk om bij stil te staan. Hup door gaan!
Dat was ook mijn houding toen ik 15 jaar was en mijn vader plotseling overleed. Te overweldigend en beangstigend. Al die verdrietige mensen. Al die veranderingen daarna. Ik schoot in de zorgmodus en wilde het er niet over hebben. Hup doorgaan. Sterk zijn, flink zijn. Mijn vader trots kunnen laten zijn. Maar de prijs van dit alles was hoog. Er kwam een angststoornis voor in de plaats. Angst om dood te gaan, angst om een hartaanval te krijgen. Paniek. Angst om mijn moeder en Angst om mijn broertje.
Maar ik zette me schrap en ging door. Pas toen ik verkering kreeg met Hans bleek hoe erg de Angst was. Want deze relatie riep zoveel Angst op om ook hem te verliezen dat ik het nog liever uit maakte.
Op dat moment zocht ik hulp. En beetje bij beetje begon ik te voelen, onder ogen te zien, te huilen, te rouwen.
Want PAS als iets er mag zijn, het gevoeld mag worden , kan het helen.
Wat vraagt bij jou om aandacht? Om voelen, om rouwen misschien. Om geuit te worden, verzorgd of getroost? Of welk verlies vraagt bij jou om aandacht?
Dat kan ook levend verlies zijn! Verlies van verbondenheid met kinderen of verlies van gezondheid bv.
Zou je vandaag iets durven voelen van wat zich bij jou afspeelt. Neem de uitnodiging van je emoties eens aan! Wat hebben ze jou te zeggen?
Ik weet nog dat ik soms op de fiets zat en een naar gevoel om hoog kwam en dat ik letterlijk en hardop tegen mezelf zei:voel maar!
Misschien helpt het jou ook! Durf je het niet alleen? Vraag hulp! Helen doe je namelijk samen en niet alleen!!
Liefs Ingeborg❤️